یکی از فانتزی های ذهنم این بود که همیشه دلم می خواست یک خانه درختی داشته باشم و یک وقت هایی فارغ از همه چیز و همه کس به آنجا پناه ببرم. توی تنهایی، برای خودم باشم. بنویسم، کتاب بخوانم و حتی گاهی آدم هایی را که دوستشان دارم به خلوتگاه درختی ام دعوت کنم. با هم چای بنوشیم، گپ بزنیم و اوقاتی خوش را در کنارشان سپری کنم. شاید توی یک اتاق معمولی هم رقم زدن این لحظات سهل الوصول باشد اما حس و حالش و تجربه کردنش روی یک درخت چیز دیگری است.
خوب این فانتزی برای کسی که دارد دوره جوانی را پشت سر می گذارد اندکی کودکانه و دور از دسترس است؛ اما اینجا، این وبلاگ حکم همان خانه درختی را برایم دارد که مدت زیادیست سروقتش نیامده ام و متروکه شده. نه برای اینکه حرفی برای گفتن ندارم که برعکس، حرف زیاد است اما معتقدم وما همه حرف ها برای نوشتن نیست.
نوشتن برای من هم رنگ دارد و هم طعم. یک چیزی توی مایه های ژله بستنی بلوبری. حتما امتحان کرده اید دارای طعم بی نظیری است به رنگ آبی ملایم. نوشتن، یک آبیه خوشمزه آرامش بخش است. به همین سادگی.
میخواهم بگویم حس خوبی که نوشتن در من ایجاد می کند بی نظیر است و حلاوتش را نخستین بار توی وبلاگ تجربه کردم. به نظرم وبلاگ نویسی دارای یک جور جذابیتی است که توی اینستا یا فضاهای دیگر نمی توانی پیدایش کنی. ساده ترش اینکه وبلاگ نویسی اصالتی دارد که هیچ شبکه اجتماعی دیگری ندارد.
خلاصه وبلاگ برایم همان خانه درختی است و هیچ جا مثل خانه آدم نمی شود. خانه ای که دوستش داری و همسایه هایی شبیه به خودت که وقتی نمیخوانیشان دلتنگشان می شوی. دلتنگ قلمشان یا بهتر است بگویم خودشان. به نظرم نوشته هامان آینه تمام نمای خود واقعی ماست. خود ما توی پیکره نوشته هامان؛ حتی ملموس تر از صورت ظاهریمان.
خوب این فلسفه بافی ها برای این است که پس از سه ماه دوری، خانه ام را از این سوت و کوری حزن انگیز دربیاورم و چراغش را روشن کنم. چایی دم کنم و جرعه جرعه با قند پهلوی واژه ها بنوشم. می دانم این روزها صفحات وبم عجیب تشنه واژه ها و سطرهاست که عطشش را فرو بنشاند.
پ ن: بد نیست این پست یک چالش بشود تحت عنوان(وبلاگت حکم چه چیزی را برایت دارد یا حس و حالت را به وبلاگت توصیف کن). شاید قبلا به این موضوع پرداخته شده اما برای شکستن سوت و کوری بلاگستان سنگی است در تاریکی.
درباره این سایت